Sonsuzluk ve Huzur

Merak ediyorum acaba sonsuzluk neden huzur duygusunu canlandırır içimde... Bırakamıyorum işte, ne düşünmeyi ne de kendimi yok saymayı... Zavallı ben... Zaman Helenistik bilmem kaçıncı yüzyıl değilki... Geride kaldı o yıllar... Sen sonsuzluğa karışmış bir zamana özlemle yaşayamazsın. Mutlak bilgiye sadece düşünce deneyleriyle ulaşamazsın. Zavallı ben... Ne de kolay olurdu öyle değil mi? Hem zaman olsam hem de sonsuzluk. Halbuki, zaman da karşı bilgiye, sonsuzluk denilen o şekilsiz ucube de... Apaçık karartırlar tüm evreni bilerek... Araki bulasın birini... Huzur ve sonsuzluk ya da sonsuzluk ve huzur... Sanki ne diye savaşmazlar kendi aralarında hangimiz öncül olacağız hengimiz hangimize koşut. İşlerine gelmediğinden belki de... Belki de benim mutlak bilgiye ulaşmamdan korktukları için... Artık kaosu arzular oldum, gerçeği orada arar... Ama kaosta aslında sonsuzluk ve huzur... Sadece çerçevenin dışına taşmalı biraz ya da fazlaca içine girmeli... Kaçış yoksa kendimden belkide herşeyden vazgeçmeli... Bırak işte peşimi eyyy huzur denen illet. Çünkü sen sonsuzluksun benim gerçeğim değil... Mutlak bilgi sende değil... Gölge etme artık bana, güneşte kurumaya hasret dudaklarıma... Ve bırak, bırakta artık fısıldayayım sessizce... Aşkı, sevgiyi, vefayı ve şevkati ve sadakati ve güveni... Çünkü onlar sonsuzluk değil... Huzur, hiç değil...